Persoonlijke zorg in Het Clarahofje: ‘We voelden ons thuis’

Aan de rand van Goes ligt hospice Het Clarahofje. Als genezing niet meer mogelijk is, biedt het hospice de mogelijkheid om vredig de laatste levensfase in te gaan. Het hospice wordt gerund door een team van veertien verpleegkundigen, huishoudelijk medewerkers, twee medisch adviseurs, een geestelijk verzorger en zo’n zestig vrijwilligers. Eén van deze verpleegkundigen is Jenny Kole (46). Ze bouwde een jaar geleden een bijzondere band op met Herman Clement (68). Herman verloor zijn vrouw Anneke in augustus 2020. Een verdrietige periode waarin hij veel steun kreeg van Jenny en haar collega’s.

Diagnose

Herman vertelt ons over zijn vrouw Anneke en de jaren die voorafgingen aan haar verblijf in Het Clarahofje. Herman: “In 2013 kreeg Anneke een TIA. Ze had hierna regelmatig controles in het ziekenhuis en herstelde goed. Maar in september 2014 ging het mis. Na een afspraak in het ziekenhuis kwam ze door een aanrijding met een fietser ongelukkig ten val. Ze moest geopereerd worden in het Erasmus MC in Rotterdam. De artsen constateerden tijdens een controle bloed in haar ontlasting. Anneke werd direct doorverwezen naar het Adrz in Goes, waar niet veel later de diagnose darmkanker werd gesteld.” In hetzelfde jaar besloten Herman en zijn vrouw om te stoppen met werken. “We hebben allebei veertig jaar in het onderwijs gewerkt. Toen de school waar Anneke werkte sloot, vond ze het mooi geweest. Een paar maanden later ging ik ook met pensioen. Achteraf was dit een heel goede beslissing”, vertelt Herman.

Foto: Herman (links) en zijn vrouw Anneke (rechts)

Alle ballen hooghouden

Herman: “Na de diagnose gingen we de medische molen in. Anneke is een aantal keer geopereerd en knapte hierna eigenlijk altijd weer op. Totdat de kanker ook in haar botten was uitgezaaid. Ze had veel pijn, werd mager en ging snel achteruit. Vooral de nachten waren moeilijk. Anneke kon niet slapen van de pijn.” Herman verzorgde Anneke en hield thuis alle ballen hoog, dag en nacht. “Naast de verzorging kwam er nog veel meer op ons af. In die periode kwam er veel bezoek voor mijn vrouw. We hadden gebroken nachten en het huishouden schoot erbij in. Op een gegeven moment kon ik de zorg voor Anneke niet meer alleen aan. Ik wilde er ook nog als echtgenoot voor haar zijn en dit was op deze manier niet mogelijk. Samen met de huisarts heb ik een aanvraag voor het hospice in gang gezet. Dezelfde middag kon Anneke nog in het hospice terecht”, vertelt Herman.

We merkten direct dat Het Clarahofje een fijne plek was. Het is een kleinschalig, persoonlijk en huiselijk hospice.

Onmisbare samenwerking

Jenny werkt sinds 2010 in Het Clarahofje en heeft Anneke verzorgd. Jenny: “Als hospiceverpleegkundige ben ik verantwoordelijk voor alle zorg rondom de bewoners. Denk aan de persoonlijke verzorging, medicatievoorziening en geestelijke bijstand. Dit doe ik samen met een fantastisch team, waaronder de vrijwilligers van Stichting Het Clarahofje. Zij helpen onder andere mee in de zorg, doen het huishouden, ontvangen het bezoek, verzorgen de boodschappen en onderhouden de tuin. Een onmisbare samenwerking!” Je komt volgens Jenny niet zomaar in aanmerking om in het hospice te verblijven. “Het hospice is bedoeld voor mensen die ongeneeslijk ziek zijn en naar verwachting niet langer dan drie maanden te leven hebben. Deze zorgindicatie wordt door de hospiceverpleegkundige en de behandelend arts gesteld”, legt Jenny uit.

Foto: Herman (links) en Jenny (rechts)

Bekend gezicht

In het geval van Anneke was de medische noodzaak zo groot dat de aanvraag voor een verblijf in het hospice snel geregeld was. Anneke werd opgevangen door het team van verpleegkundigen. Jenny was voor haar geen onbekende. Herman: “Anneke had direct door dat ze Jenny – een oud-leerling uit haar klas op de basisschool waar ze werkte – al kende. Ik kende Jenny enkel van naam. Anneke had het vroeger vaak over haar. Ze vertelde dat haar leerling Jenny op een boerderij woonde en dat ze het vaak over de pasgeboren kalfjes en veulentjes had. Dat is ons altijd bijgebleven. Anneke vond het fijn dat Jenny haar opving. Er viel echt een last van haar schouders.”

Dag en nacht steun

“We merkten direct dat Het Clarahofje een fijne plek was. Het is een kleinschalig, persoonlijk en huiselijk hospice. Anneke had een mooie hoekkamer met uitzicht op de tuin. Ze hield van de natuur en genoot enorm van al het groen om haar heen. Doordat ze in de zomermaanden – van half mei tot en met augustus – in het hospice verbleef, kon ze bijna iedere dag in de tuin zitten. Haar teenslippers stonden op een gegeven moment zelfs in haar zongebruinde voeten!”, lacht Herman. Anneke was in het hospice in goede handen en dat gaf Herman rust. “Het team van het hospice heeft ons in deze periode enorm gesteund. Mijn zoon en ik kregen er voor ons gevoel een grote familie bij. We voelden ons thuis. Ze hadden niet alleen aandacht voor mijn vrouw, maar ook voor ons. Op de momenten dat we het moeilijk hadden, konden we ons verhaal kwijt. Al was het midden in de nacht.”

Anneke heeft als juf altijd voor mij gezorgd. Nu kon ik voor haar zorgen in de meest kwetsbare periode van haar leven.

Het team van het hospice probeert het voor de bewoners – voor zover dat mogelijk is – zo comfortabel mogelijk te maken. Of het nu gaat om pijnbestrijding, het opvangen van familie of door er gewoon voor iemand te zijn. Jenny vond het erg bijzonder dat ze als verpleegkundige iets voor Anneke kon betekenen. “Anneke heeft als juf altijd voor mij gezorgd. Nu kon ik voor haar zorgen in de meest kwetsbare periode van haar leven. Dat ik er op deze manier nog voor haar kon zijn, zal ik nooit vergeten.”

Weggevlogen

Na het overlijden van Anneke schonk Herman een bijzonder aandenken aan zijn vrouw aan het hospice. Herman: “We hadden een bronzen beeld van een vogel in onze tuin staan. Anneke was er gek op. Toen ze overleed – of eigenlijk wegvloog – vond ik dat dit beeld in het hospice thuishoorde. Het heeft een mooie plek naast de vijver gekregen; de plek waar ze dol op was. Een waardevolle herinnering!”