Hechte vertrouwensband door thuisbegeleiding: ‘We delen lief en leed’

Simone van Bezooijen (57) is thuisbegeleider bij Zorgstroom. Dagelijks ondersteunt ze haar cliënten op allerlei fronten. Het bevorderen en behouden van de zelfredzaamheid staat hierbij centraal. Een van haar cliënten is de Vlissingse Ineke van Helvoirt (54). Samen met Ineke vertelt ze over de thuisbegeleiding, hun bijzondere band én het halfjaarlijks terugkerende uitje: een shopsessie bij Kledingbank Zeeland.

Samen shoppen

Ineke laat trots haar outfit zien. Van top tot teen is ze gekleed in items van de Kledingbank. “Zelfs mijn sokken komen hier vandaan”, zegt Ineke. Twee keer in het jaar zoekt Ineke samen met Simone een nieuwe winter- of zomergarderobe uit. Ineke: “Ik vind het belangrijk om er netjes uit te zien. Ik kies wat items uit de rekken die ik mooi vind, kleed me om in de paskamer, ga voor de spiegel staan en bekijk dan samen met Simone hoe het staat. Als ik twijfel, vraag ik haar om advies.” Via een verwijzing van Maatschappelijk Werk Walcheren kwam Ineke in contact met de Kledingbank. Simone: “Van tevoren maken we samen een afspraak en vullen we een aanvraagformulier in. Er is een lijstje met kledingstukken waarop staat wat je mee mag nemen. Dit zijn vaak meerdere setjes.” Ineke: “De laatste keer kocht ik een mooie jurk en een leuk rugzakje. Er is ontzettend veel keuze. Zo kun je er niet alleen voor kleding terecht, maar ook voor sieraden, tassen, schoenen en zelfs beddengoed. Ik word ook altijd goed geholpen door de vrijwilligers. De dames zijn heel vriendelijk.”

Steun en toeverlaat

Sinds 2012 krijgt Ineke thuisbegeleiding van Zorgstroom. Een halfjaarlijks bezoek aan de Kledingbank is onderdeel van deze thuisbegeleiding. Ineke: “In dat jaar overleed mijn man Rudi. Ik had daar veel verdriet van. Er was teveel om in mijn eentje te dragen. Toen Rudi overleed, wilde ik met hem mee. Ik werd opgenomen op de psychiatrische afdeling in het ziekenhuis. Maar op den duur besefte ik dat er nog meer was om voor te leven: mijn ouders, broers en huisdieren.” Rudi was Inekes steun en toeverlaat. “Rudi deed alles voor me. Zo regelde hij ook de financiën. Ik ben dyslectisch en vind het vaak lastig om brieven te begrijpen. Deze hulp viel nu ook weg. Mijn thuisbegeleiders ondersteunen me nu hierbij. Ze kijken samen met mij naar de post en helpen me met inhoudelijke vragen. Maar ik deel ook wat er in me omgaat.” Naast Simone heeft Ineke nog een andere thuisbegeleider: Astrid. “Simone en Astrid zijn meer dan alleen mijn ondersteuning. Ze zijn mijn vriendinnen geworden. Vriendinnen waar je lief en leed mee deelt. Als ik me even down voel, bel ik Simone of Astrid. Of ik stuur ze een berichtje. Dat dat kan, is heel fijn.”

Groot verlies

Na het overlijden van Rudi, volgde een paar jaar later nog een groot verlies voor Ineke. Haar ouders overleden kort na elkaar. “Elke dag ging ik met mijn honden langs mijn ouders”, vertelt Ineke. “Ineens kon ik ze niet meer omhelzen en geen advies meer aan ze vragen. Opnieuw een heftige en verdrietige gebeurtenis. Maar dit keer hield ik mezelf sterk. Ik moest blijven zorgen voor mijn honden, katten en papegaai.” Simone beaamt dat Ineke hierin ontzettend is gegroeid. “Ineke is veel sterker geworden. Als je terugkijkt naar de periode toen Rudi net was overleden en nu, zie ik een enorm verschil.”

Je bouwt echt een vertrouwensband op, waardoor je ook ondersteuning kunt bieden in de wat complexere problemen van de cliënt.

Laagdrempelige ondersteuning

De ondersteuning van de thuisbegeleiding doet zowel Ineke als Simone erg goed. Simone: “Ik haal veel plezier uit mijn werk. Het is erg fijn om te doen. De begeleiding zit soms in heel eenvoudige handelingen, zoals even kletsen, samen stofzuigen, boodschappen doen of naar de Kledingbank gaan. Je bouwt echt een vertrouwensband op, waardoor je ook ondersteuning kunt bieden in de wat complexere problemen van de cliënt. De thuisbegeleiding maakt ook dat cliënten vaak langer zelfstandig kunnen blijven wonen. Daarnaast is de afwisseling in cliënten en contactmomenten erg prettig. De ene keer help je een gezin met opvoedingsvraagstukken, de andere keer ondersteun je mensen met dementie of een verstandelijke-, psychiatrische- of lichamelijke beperking. Het is ontzettend divers en dankbaar werk. Ik ben ervan overtuigd dat thuisbegeleiding een mooie, waardevolle en laagdrempelige manier van ondersteuning is.”