Trossen los…
Wat ik zo mooi vind aan het doorlopen van de seizoenen is dat ze gepaard gaan met ingrijpende veranderingen. Ik houd van de kaalheid van de winter, de grijze haren van de nog kale takken van de bomen, de verdorde bladeren van een vorig seizoen. En niet omdat ik van de koude houd. Welnee, ik kijk zowat de bollen uit de grond en kan niet wachten tot al het groen weer volop uitbarst. En dan de eerste warmte van de zon die ons onthaalt en waar een ieder zich weer aan opladen kan.
Maar het is wat ik in de eerste zin noemde: het je opgenomen voelen in de cyclus van de seizoenen. Vooruitzien naar een nieuwe tijd en deze veranderingen kunnen omarmen. Het geeft vertrouwen, te weten dat niets stilstaat. En dat we zo nu en dan nieuwe paden mogen inslaan. Misschien kan ik er heel voorzichtig aan toevoegen zonder te willen moraliseren, ook moeten inslaan. Ook als we niet weten waar dit ons naar toe leidt.
Toegegeven dat vraagt soms best veel van je. Van nature zijn de meesten van ons gehecht aan het vertrouwde oude. Dat biedt ons een gevoel van houvast, veiligheid, vertrouwdheid. Soms tegen beter in blijven we zitten op de plek waar we ons bevinden. Dat onbekende, dat nieuwe, dat wat zich onttrekt aan ons blikveld van wat we kennen, is te groot, maakt ons onzeker en roept gevoelens van angst op.
Als je het bootje van het leven hebt vastgemaakt aan de steiger en je dobbert wat op dezelfde plek dan weet je waar je aan toe bent en waar je op terug kunt vallen. Het leven nodigt ons echter ook uit om de trossen los te maken en ons los te maken van de kade en weg te voeren. Niet roerloos, want denk aan de riemen die je hebt gekregen om je richting te bepalen. Je willoos mee te laten voeren door de stroming is een beetje teveel gevraagd voor de meesten onder ons. Als je denkt aan wat jou drijvende houdt en waar jouw riemen voor staan. Welke woorden, gedachten, gevoelens komen er dan boven drijven? Waar mag jij altijd op terugvallen?
Bruisend,
overspoelend soms
is het leven.
Wat voor indruk liet je achter?
En wat komt er nog?
Relativerend misschien
om te zien hoe sommige
van je sporen worden uitgewist
en indrukken zullen vervagen.
Wat vóór je ligt,
is nog niet belopen.
Je krijgt de ruimte om
een nieuwe spoor te trekken
naar de toekomst.
Ook ik maak de trossen los van mijn bootje. Binnenkort verleg ik mijn koers en ga Zorgstroom verlaten.
Eveline Post
