Ademruimte – een mens kan niet zonder.
Als ik mijmer over ademruimte, moet ik denken aan de zee en het strand. Daar ervaar ik een eindeloze ruimte waarin mijn adem alles krijgt wat ze nodig heeft. Mijn ademhaling lijkt op het aan- en afrollen van de golven, op het heen en weer gaan van eb en vloed. Dat eindeloze inademen en weer uitademen. Je neemt in en geeft af. Je ontvangt en je deelt uit.
Heb je het wel eens geprobeerd, zo’n ademhalingsoefening? Je kunt er tig vinden op internet. Gewoon je beide blote voeten stevig neerzetten op het frisse zand aan de waterlijn, rechtop staan en dan alleen maar waarnemen wat er is op dat moment op die plek. Je volgt je ademhaling, in en uit, in en uit. Geheid dat je alle zorgen, alle hectiek, alle stress, alle prikkels van de uren daarvoor even laat voor wat ze zijn.
Niet dat dat alles dan ineens verdwenen is. Maar je staat even stil bij wat er op dat moment en op die plek is. Zonder bezig te zijn met wat er zou moeten zijn, met wat je zou moeten doen, met wat de protocollen voorschrijven, met wat de cliënten van je vragen of van je verwachten, met de rapportages die je nog moet schrijven, met de honderden prikkels die je opjagen. Met wat er was en met wat er straks weer zal zijn.
Even op adem komen. Even in het hier en nu zijn en verder niets. Wedden dat je daar energie vindt? Dat je jezelf daar weer oplaadt?
Misschien kun je onze Ademruimte wel het beste daarmee vergelijken. Zoals je je smartphone, dat ding, waar je zoveel mee kunt, waar je zoveel van verwacht, dat altijd aan staat, klaar om leeggezogen te worden, regelmatig even moet wegleggen om opgeladen te worden. Misschien voel jij, als medewerker in de zorg, je ook wel eens als zo’n smartphone. Als een mens die zoveel kan, van wie zoveel wordt verwacht, die altijd aan staat, klaar om leeggezogen te worden. Leg je zelf dan regelmatig even weg om op te laden. Voordat je echt leeg bent.
Misschien denk je nu: “Daar heb ik geen tijd voor. Want als mijn werk klaar is, is daar het thuisfront, mijn familie, mijn vrienden, mijn sociale verplichtingen, de boodschappen. En het eist me helemaal op. Ik heb geen tijd om …
Even stil staan, op adem komen, ademruimte zoeken, fysiek op het strand aan de vloedlijn, of hier, op één van de pagina’s van ons digitale stiltecentrum, de Ademruimte: het is nooit verloren tijd! Om te kunnen geven, moet je ontvangen, om uit te ademen moet je eerst inademen.
Gert Zomer
